Een splinter aan de tijd. 

Mijn leven is een splinter aan de tijd, 
een oogwenk van een oneindig heden. 
Een verre ster, stofje van de eeuwigheid, 
kind van mijn tijd ben ik, zonder verleden. 

Mijn toekomst komt nu ik geboren ben: 
genadig ogenblik tussen de tijden. 
Werk van Gods hand en letter uit zijn stem 
ben ik, een grasje uit zijn weidse weide.

Mijn tijden zijn in Gods verheven hand. 
Geluk van uren duurt als duizend jaren. 
De tijd ontschiet mij gaande naar het land 
van God. Altijd zal Hij mij wél bewaren. 
(Lied 847 uit het nieuwe Liedboek) 

Tijd en eeuwigheid

Tijd heeft mij altijd gefascineerd. Maar wat is tijd eigenlijk? Gaat de tijd door ons heen als zand door een zandloper? Of zijn wij het die door te tijd bewegen? Is tijd hetzelfde als wat de klok aangeeft of… toch iets anders? De tijd ervaren we vaak als een stroom. De ene keer gaat ie snel, de andere keer lijkt de tijd wel stil te staan. Leuke dingen gaan veel te snel voorbij. De vervelende dingen kunnen niet snel genoeg voorbij gaan.

Ik houd van het voorjaar. Eerst kondigt het zich aarzelend aan, als de lucht nog koud is. Dan beginnen de dagen merkbaar langer te worden en neemt de zon toe in kracht. Inmiddels is de zomer aangebroken en ligt de langste dag van het jaar weer achter ons. Het stemt me soms wat weemoedig als het voorjaar weer voorbij is. Met het aanbreken van de zomer beginnen de dagen immers weer korter te worden. Ook al merk je dat de eerste weken niet meteen.

Zandkastelen aan de waterkant

De zomer is voor velen dé tijd om met vakantie te gaan. Voor ouderen is op vakantie gaan wellicht een herinnering. Een mooie herinnering van voorbije zomers in de bergen of aan het strand. De fotoalbums tonen zonnige plaatjes van mensen in badkleding en met zonnebrillen op. Van kinderen die een ijsje eten of zandkastelen bouwen aan de waterkant. Het zijn stukjes tijd even stilgezet, gevangen in het moment.  Misschien kun je in gedachten de geur van het zand, het zout van de zee en de zonnebrandolie weer voor de geest halen, geuren die je weer terugvoeren naar vroeger. Terugkijkend zeggen we vaak dat de tijd zo snel voorbij is gegaan. Ik hoor dat vaak. De herinneringen blijven, maar zijn soms ook wat van hun scherpte en kleur kwijt. Net als alles slijten die aan de tijd, zoals een lied zegt.

Eeuwigheid in een uur

Het plezier van het buitenzijn op lange, lome dagen horen bij de zomer, meer dan weemoed of somberheid. In de zomer groeit en bloeit de natuur uitbundig en het leven kan niet op. Het zijn juist deze momenten dat het ‘geluk van uren duurt als duizend jaren,’ zoals in het tweede vers staat van het lied boven deze tekst. Het is net als bij kinderen die, bij het opgaan in hun spel, de tijd vergeten.

Ik kan me geen beeld vormen bij de eeuwigheid. Ik heb werkelijk geen idee wat ‘eeuwig’ inhoudt. We denken al gauw dat eeuwigheid iets is als een hele lange tijd waar maar geen einde aan komt. Maar ga je je dan op een gegeven moment niet vervelen? Misschien is het meer zoals bij spelende kinderen. Zo speelt in de eeuwigheid – het land van God in vers 3 van het lied – tijd geen rol meer. We zeggen tenslotte ook van iets wat geweldig mooi en goed was: het was eindeloos!

Ds. Pieter Hartevelt, geestelijk verzorger Landscheiding Cardia Den Haag.