Tot op het bot natgeregend kom ik het verpleeghuis Tabitha binnen. Ik neem altijd de fiets van het station naar de Mozartlaan en was helaas niet voorbereid op een wolkbreuk. De gevolgen zijn duidelijk voelbaar en zichtbaar; ik heb het koud, zie er niet echt meer florissant uit en laat een spoor van druppels achter op de vloer. Een bewoonster schrikt ervan als ze me ziet. “Och, dit kan zo toch niet, je wordt nog ziek, kom met me mee, dan krijg je droge kleren.” Even later sta ik in haar kamer en reikt ze mij haar zachte warme ochtendjas aan. Ik geniet van haar zorgzaamheid en we moeten samen lachen als ik door de gang loop in haar badjas.

Het lieve gebaar van de bewoonster raakt me dieper dan alleen het heerlijke warme gevoel van de zachte stof om mijn natte lijf. Hier ontstaat spontaan iets van wederkerigheid in de ontmoeting tussen de zorgvrager en de zorggever. Meestal ben ik het die haar troost als ze verdrietig is omdat ze merkt dat ze de grip op haar leven verliest en steeds meer los moet laten. Ze voelt aan alles dat ze steeds meer afhankelijk wordt. Dat is iets waar veel bewoners mee worstelen in het verpleeghuis. De ervaring van achteruitgang  zorgt vaak voor barsten in het zelfbeeld en gevoel van eigenwaarde. Als je zorg nodig hebt komt autonomie, zelfstandigheid en zelfredzaamheid onder druk te staan. Hoe vaak hoor ik niet in de gesprekken dat mensen het gevoel hebben dat ze niet meer van betekenis zijn. Wat is het belangrijk om ruimte te scheppen aan wat de bewoner kan betekenen en dit te benoemen en te versterken en te beseffen dat wij elkaar nodig hebben. Zo zijn wij als mensen aan elkaar gegeven.

Als we later op de dag, ik ben inmiddels weer droog en warm geworden, een gesprek hebben in de huiskamer over vriendschap en liefde, kijk ik naar de lieve geefster van de badjas en zeg; ‘Vandaag heb ik zoveel vriendschap en liefde ontvangen, ik ben er door geraakt en bemoedigd vanmorgen. Ik ga straks met een blij en dankbaar gevoel naar huis’

De bewoonster straalt verlegen en dankbaar besef ik dat zij door het geven van zorg aan mij, zelf een stuk waardigheid heeft herontdekt!

Hoe betekenisvol kan een badjas zijn…

Janneke Bregman, geestelijk verzorger Tabitha