De redactie van het magazine kreeg een tip van een thuiszorg collega. ‘Gaan jullie in het magazine schrijven over naastenliefde? Dan moet je bij mevrouw Van der Wulp zijn!’. ‘Dat verhaal willen we horen!’ dachten we gelijk. En dus maakten wij een afspraak met deze lieve mevrouw met het hart op de juiste plek.

Mevrouw Van der Wulp probeert met haar 90 jaar nog steeds zoveel mogelijk mensen te helpen die hulp nodig hebben. Ze zamelt kleding in voor mensen die het minder hebben en doet nog veel vrijwilligerswerk.

In de bloei van mijn slijtage

Als we vragen naar de leeftijd van mevrouw Van der Wulp antwoordt ze met de mooie woorden: ‘Ik zit in de bloei van mijn slijtage’. Een hele mooie spreuk die ze een keer op een shirt heeft zien staan. “Die spreuk heb ik er maar ingehouden. Hoe het komt dat ik mijn hele leven al probeer om mensen te helpen? Tja, ik ben 90 en heb dus veel meegemaakt. De oorlog, de watersnoodsramp…. Dan leer je wel hoe belangrijk het is om anderen te helpen.  

‘Ik heb geen zitvlees’

Zorgverleden

“Na mijn MULO opleiding – wat vergelijkbaar is met de MAVO – heb ik een jaar op kantoor gezeten. Maar ik heb geen zitvlees dus daar was ik niet geschikt voor. Toen ben ik gaan werken in een kindertehuis waar kinderen zaten met kinkhoest”, vertelt mevrouw Van der Wulp.  “Die kinderen kregen kinkhoest als nasleep van de watersnoodramp. Ze waren te ziek voor thuis maar te gezond voor een ziekenhuis. Toen dit kinkhoest virus voorbij was en de kinderen weer naar huis mochten ben ik twee jaar gaan werken in een psychiatrische inrichting. In die tijd heb ik mijn man leren kennen, die was rayonleider in een supermarkt. Toen ik trouwde met mijn man ben ik gestopt met werken. Dat ging zo in die tijd: getrouwde vrouwen werkten niet buitenshuis. Het recht van een getrouwde vrouw was het aanrecht.”

‘Ze vroegen: Kan je gisteren beginnen?’

Vrijwilligerswerk

Het helpen van andere mensen heeft er altijd in gezeten bij mevrouw Van der Wulp. Het is dan ook niet gek dat ze vrijwilligerswerk is gaan doen nadat ze alleen kwam te staan.
“Een kennis van mij had bij de tandarts in de wachtkamer een advertentie gezien. Een psychiatrische inrichting zocht vrijwilligers. Die kennis dacht gelijk aan mij, ik heb dat werk natuurlijk al eens gedaan. Dus toen ben ik daar als vrijwilliger aan de slag gegaan.” Later ging ze als vrijwilliger in een verzorgingshuis werken. “Toen ik naar Den Haag verhuisd was ben ik in mijn eigen flat aan de slag gegaan. Ik ging hier beneden vragen of ze nog vrijwilligers nodig hadden. Ha, toen vroegen ze: ‘Kan je gisteren beginnen?’ Ik heb toen mijn andere vrijwilligerswerk in mijn vorige woonplaats afgemaakt en ben hier begonnen.”

In de flat van mevrouw Van der Wulp worden vaak activiteiten gedaan. Van dansen tot rummikub spelen. “Dat dansen gaat me niet heel goed meer af want mijn evenwicht is niet heel best meer”, vertelt mevrouw.

“Meestal zit ik er gewoon bij en houd ik alles in de gaten. Of ik speel rummikub met de mensen.”

Naast het vrijwilligerswerk in de flat zamelt mevrouw Van der Wulp ook kleding in voor de noodhulp. De noodhulp zorgt ervoor dat de kleding bij mensen terecht komt die dit echt nodig hebben. “Ik krijg zoveel kleding binnen dat ik soms mijn kelder niet meer in kom. Ik heb er momenteel acht zakken staan.”

De wereld zou een stukje mooier worden als er meer mensen zoals mevrouw Van der Wulp zouden zijn. Mensen helpen tot het niet meer gaat… wat een inzet. Bedankt mevrouw Van der Wulp voor alles wat u voor een ander doet.